Dla nieuleczalnie chorych pogodzenie się z „wyrokiem śmierci” jest nie do zniesienia. W głowach wierzących rodzi się dodatkowo wiele pytań. „Gdzie jest Bóg?”, „Czyż Chrystus nie leczył wszelkiego rodzaju niemocy?” „Czy w moim życiu jest jakiś niewyznany grzech?” A co z zażywaniem leków? Czy powinniśmy ufać Bogu, wierząc, że uzdrowi nas bez pomocy jakichkolwiek środków medycznych? Jakie metody leczenia Bóg honoruje?

Na wiele z tych pytań znajdziesz odpowiedź w 5 rozdziale Listu Jakuba, w wersetach od 13 do 16. Apostoł radzi: „Wyznawajcie więc swoje grzechy jedni drugim”.

A więc, po pierwsze: Nie buduj w swoim życiu zapory, za którą grzechy będą się wzmagać.

Po drugie, „módlcie się nawzajem za siebie”. Wzajemna modlitwa jest niezbędna – praktykuj to! Gdy w modlitwie zawierzasz potrzeby innych Bogu, pomagasz im, chroniąc przed chorobą.

Po trzecie, korzystanie z porad i pomocy medycznej jest konieczne – stosuj się do nich!

Po czwarte, skoro uzdrowienie pochodzi od Boga – zawierz temu i powołuj się na to.

Gdy borykasz się z chorobą – uczy Jakub – otocz się ludźmi, którzy cię kochają. I powierz tę sytuację Bogu, powołując się na Jego imię, i proś Go, aby dał ci cichą, pełną pokoju pewność, że potrafisz przyjąć wszystko, jakakolwiek będzie Jego wola.